اندیمشک نوین: اندیمشک یکی از شهر‌های شمالی استان خوزستان است که در ارتفاع ۱۷۶ متری از سطح دریا قرار دارد.
به گزارش اندیمشک نوین، جاذبه‌های اندیمشک بسیار است و از جمله آن‌ها می‌توان به دیدنی‌های تاریخی و طبیعی منطقه اشاره کرد. در ادامه با ما همراه شوید تا سفری کوتاه به شهر اندیمشک داشته باشیم.
سد کرخه بزرگترین سد خاکی ایران و یکی از بزرگترین نمونه‌ها در جهان است که بر روی رودخانه‌ای با همین نام احداث شده است. رود کرخه از مناطق میانی و جنوب غربی رشته کوه‌های زاگرس در نواحی غرب و شمال غرب کشور سرچشمه می‌گیرد و پس از طی مسافتی نزدیک به ۹۰۰ کیلومتر در امتداد شمال به جنوب، سرانجام در مرز مشترک ایران و عراق به مرداب هورالعظیم می‌رسد. رودخانه کرخه را می‌توان پس از کارون و دز سومین رود بزرگ ایران از نظر آبدهی نامید. کرخه با تاجی به طول ۳۰۳۰ متر و۱۲۷ متر از لحاظ بدنه بزرگترین سد تاریخ ایران است و با حجم مخزنی به میزان هفت میلیارد و سیصد میلیون مترمکعب، بزرگترین دریاچه مصنوعی ایران را شکل داده است.
پلاژ دریاچه دز
جزیره پلاژ سد دز یکی از جاذبه‌های اندیمشک است که ۲۳ کیلومتر از شمال این شهر فاصله دارد. سد دز از سازه‌های عظیم بتنی است که سال ۱۳۳۸ طی سه سال توسط مهندسین ایتالیایی روی رودخانه دز ساخته شد. درون دریاچه جزیره‌های کوچک و بزرگی شکل گرفت که بزرگترین شان پلاژ است. این دریاچه فوق العاده زیبا و تماشایی است و مکان مناسبی برای انواع و اقسام تفریحات آبی مانند قایق سواری می‌باشد. در جزیره پلاژ هم مراکز تفریحی و ویلا‌های بزرگی ساخته شده است تا گردشگران بتوانند به راحتی آنجا اقامت کنند و از مشاهده مناظر طبیعی و بکر لذت ببرند.
این منطقه دروازه‌ای به شهر اوان در حکومت عیلامی از حکومت‌های تاریخی در این منطقه بوده و منظره‌ای بسیار تماشایی دارد که تنگوان یا به عبارتی تنگه آهوان (مکانی برای آهوها) یا شاید تنگه اوان خوانده می‌شد. در قسمت دیگر تنگوان، کوه کمتر شناخته شده سنگ سیلان است که به دره‌های عمیق و دیدنی رود دز اندیمشک و قلعه مختار و چم سبز می‌رسد. نام دیگر تنگوان چهل پا است و از طرف سازمان حفاظت از محیط زیست کشور به عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شده است. از جانواران که در آن زندگی می‌کنند بز‌های کوهی هستند که به خاظر صعب العبور بودن از دست شکارچیان جان سالم به در برده اند. راه دسترسی به آن از راه آسفالت سد دز و راه شنی حسینیه به پلاژ سد دز در سمت غرب منطقه است.
روستای منگره یکی دیگر از جاذبه‌های اندیمشک است که در فاصله ۵۰ کیلومتری آن واقع شده است. منطقه‌ای کوسهتانی که پر است از باغ‌های انگور و زندگی اکثر مردم آن از این راه می‌گذرد. جاذبه‌های موجود در روستای گرداب منگره عبارتند از: کوه، جنگل با آب و هوای معتدل و منابع عظیم طبیعی و حیات وحش. این منطقه دارای مناظر بسیار زیبایی از درختان انار، بلوط، انگور، انجیر، چنار و دیگر درختان است. در زیر این درختان چشمه‌های بزرگی جاری است. معمولا دمای این جا بین ۱۲ تا ۱۵ درجه کمتر از اندیمشک است و برای کمی خنک شدن در گرمای تابستان بسیار مناسب به نظر می‌رسد. جاده رفتن به آن استفالت است و امکانات اولیه اقامت کردن توسط اهالی مهیا شده است.
در شمال غربی دهکده گرداب، در شش کیلومتری دهکده‌ای به نام شیخ مقبره‌ای ساخته شده با سنگ ملات در گورستان این دهکده قرار دارد که به مقبره داوود خادم شناخته می‌شود. گنبد این مقبره مخروطی شکل است. این بنا شباهت زیادی به بقعه امیرسیف در این شهرستان دارد، تنها تفاوت آن‌ها با یکدیگر دارند، در گلدسته‌ها می‌باشد. سنگ قبر‌های بزرگی که روی آن‌ها به خط کوفی نوشته شده در گورستان اطراف مقبره دیده می‌شود که تاریخ برخی از آن‌ها قرن هفتم هجری قمری است. بالای سر قبر‌ها نیز سنگ‌هایی عمودی به طول ۸۰ تا ۹۰ سانتی متر قرار دارد که روی برخی از آن‌ها آیاتی به خط کوفی حک شده است. صاحب مقبره داوود محمد معروف به خادم الفقرا است. محلی‌ها و یک گردشگر هندی که زمانی به این منطقه سفر کرده بود معتقد هستند که این مکان در گذشته به شاهزاده لایهوت متعلق بوده و داوود خادم خدمت گزار این شاهزاده بوده و پس از مرگش در این محل دفن شده است.
قعه رزه، رزمان یا رزمانان در دوره صفویان ساخته شد و جز جاذبه‌های اندیمشک به حساب می‌آید. این بنا در کیلومتر ۴۶ جاده اندیمشک به سمت پل دختر قرار گرفته و سال ۱۳۸۱ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. قلعه روزگاری محل استراحت کاروان‌هایی بوده که از جاده خرم آباد به اندیمشک (صالح آباد) عبور می‌کردند.
یکی دیگر از جاذبه‌های اندیمشک پل صیحه است که در دوران صفویان احداث شده و محل دقیق قرار گیری آن ۱۰ کیلومتری جاده اندیمشک به شوش است اثری که سال ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید. هدف از ساخت آن انتقال آب به وسیله کانال و رساندن آن به زمین‌های کشاورزی اطراف بوده است. پل‌های آبرو تنها برای آبیاری زمین‌های کشاورزی به کار می‌آیند و به آن‌ها آباره گفته می‌شود. برای ساخت آن از سنگ، آجر به همراه ملاط گل، آهک و ساروج استفاده شده است. در ساخت پل صیحه به نمای پل توجه نشده است و فقط به جنبه کاربری و استحکامی آن توجه نموده اند.
