ماه رمضان ماه سوزانده شدن گناهان است

در دعای مخصوص این ماه می­خوانیم: «… و هذا شهر عظمته و کرمته و شرفته و فضلته علی الشهور …» و رمضان، ماهی است که او را عظمت و کرامت و شرافت، و فضیلت دادی، نسبت به ماه­های دیگر.»

رسول خدا (ص) می­فرماید: «اگر کسی در این ماه، یک آیه از قرآن، تلاوت کند، ثوابش مثل کسی است که در غیر ماه رمضان، یک بار قرآن را ختم کرده باشد.»

رسول خدا (ص) در خطبه شعبانیه خود درباره فضیلت و عظمت ماه رمضان فرموده است: «ای بندگان خدا! ماه خدا با برکت و رحمت و آمرزش به سوی شما روی آورده است؛ ماهی که نزد خداوند بهترین ماه ­هاست؛ روزهایش بهترین روزها، شب­هایش بهترین شب­ها و ساعاتش بهترین ساعات است.

معنی لغوی و اصطلاحی رمضان:

واژه رمضان از ریشه «رمض» و به معنای شدت تابش خورشید بر سنگریزه و شدت گرماست. گفته می­شود چون به هنگام نامگذاری ماه­های عربی، این ماه در فصل گرمای تابستان قرار داشت، ماه رمضان نامیده شده است انتخاب این واژه برای معرفی ماه رمضان حکایت از دقت نظر و لطافت خاصی دارد؛ چرا که سخن از گداختن شدن و تحمل شدائد و عطش می­ باشد، عطشی ناشی از آفتاب سوزاندن با گرمای شدید روزهای طولانی تابستان.

«رمضان» یکی از اسماء الهی است. هشام بن سالم نقل می­کند: «هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام جعفر (علیهم السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم.

فقال علیه السلام: لاتقولوا هذا رمضان، و لاذهب رمضان و لاجاء رمضان، فان رمضان اسم من اسماء الله عزوجل جل لایجیی و لایذهب و انما یحیی، و یذهب الزائل و لک قولوا شهر رمضان فالشهر المضاف الی الاسم و الاسم اسم الله و هو الشهر الذی انزل فیه القرآن، جعله الله مثلا و عیدا و کقوله تعالی فی عیسی بن مریم (علیهم السلام) و جعلناه مثلاً لبنی اسرائیل.»[۴]

امام علیه السلام فرمود: نگوئید این است رمضان، و نگویید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی­رود و نمی­آید زیرا شیء زائل و نابود شدنی می­رود و می­آید، بلکه بگوئید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم الله می­باشد؛ و ماه رمضان ماهی است، که قرآن در او نازل شده است، و خداوند آن را مثل و عید قرار داده است همچنانکه پروردگار بزرگ عیسی بن مریم (سلام الله علیهما) را برای بنی­اسرائیل مثل قرار داده است.

همچنین روایت شده است که حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) فرموده است: «لا تقولوا رمضان و لکن قولوا شهر رمضان فانکم لا تدرون ما رمضان».

نگویید رمضان بلکه بگویید ماه رمضان، شما به راستی نمی­دانید که رمضان چیست (و چه فضائلی در او نهفته است.)

معنی اصطلاحی:

روزه به معنای خودداری از خوردن، آشامیدن و پرهیز از هر عملی است که موجب بطلان روزه داری می­شود.

روزه در دین اسلام

تاریخ روزه، به سال ششم هجری قمری باز می­گردد. زمانی که پیامبر اعظم (س) پس از صلح حدیبیه، راهی مدینه شدند، ایشان در مدینه اعمال ماه رمضان و سپس شوال را به جا آوردند. اسلام جایگاه خاصی برای روزه قائل می­باشد، تا آنجا که در حدیثی از پیامبر صلی الله علیه و اله و سلم یکی از ستون­های محکمی که اسلام بر آن استوار گردیده را، روزه داری در ماه رمضان می­شمردند. و در جایی دیگر یکی از سه ساحت بهره­برداری از اسلام را روزه می­دانند.

آثار اخلاقی و تربیتی روزه

روزه دارای ابعاد گوناگون و آثار بسیاری است. که از همه مهم‏تر بُعد اخلاقی و تربیتی آن است. روزه اگر روزه باشد صفای باطن و پاکیزگی روح را به همراه دارد، چرا که انسان روزه‏دار با خودداری از خوردن و آشامیدن قوای حیوانی خود را

تردیدی نیست که این همه فضائل و آثارتنها با دست کشیدن از خوردن و آشامیدن … به دست نمی‏آید بلکه همان گونه که امام صادق(ع) در روایتی مفصل اشاره کرده‏اند شرایط خاصی دارد لازم است همان گونه که ظاهر انسان روزه‏دار است اعضا و جوارح وی نیز، روزه‏دار باشند.

زبان باید از دروغ بپرهیزد.

دیدگان باید از نامحرم فرو بسته شوند، نزاع، حسد، غیبت و دیگر رذائل اخلاقی در بین نباشد تا روزه دارای آن آثار باشد.

تضعیف و بر هوا و هوس‏های خود پیروز می‏گردد. قرآن به هنگام دستور روزه به مؤمنان می‏فرماید:

«ای مؤمنان، همان گونه که روزه را بر اقوام پیش از شما واجب کرده بودیم آن را بر شما نیز واجب ساختیم تا پرواپیشه شوید.»^(۷)

اسلام می‏خواهد، مسلمان با روزه‏داری در ماه مبارک رمضان زمینه پرورش روح و تقوا را در همه زمینه ‏ها در خود ایجاد کنند. زیرا همان گونه که اشاره کردیم، هر گاه انسان از انجام خواسته ‏های طبیعی تن، خودداری کرد، بخوبی می‏تواند از پیروی هوای نفس خودداری کند بدون تردید رسیدن به مرحله تقوا و پرورش روح در همه ابعاد تنها با امساک از خوردن و آشامیدن به دست نمی‏آید بلکه شرایط دیگری لازم دارد که بدان اشاره کردیم. بنابراین، اگر دیده می‏شود که وضع اخلاقی برخی از افراد با اینکه یک ماه را روزه گرفته‏اند، با گذشته چندان تفاوتی ندارد و به پاکی و تعالی آنان نینجامیده است، به جهت این است که روزه را تنها خودداری از خوردن و آشامیدن پنداشته‏اند. در حالی که پیامبر اسلام(ص) می‏فرماید:

«کوچکترین و آسان‏ترین چیزی که خداوند در روزه، برای روزه‏ دار واجب کرده امساک از خوردن و آشامیدن است.»^(۸)

رسول اکرم(ص) به جابر بن‏عبداللّه‏ انصاری فرمود: ای جابر، هر کس در روز ماه رمضان روزه بدارد و شب آن را به یاد خدا بیدار شود، شکم را از حرام و دامن را از آلودگی حفظ کند و زبان خویش را نگه دارد، از گناهان بیرون رود همچنان که از این ماه بیرون می‏رود.

براساس روایات، روزه‏دار، همان گونه که از خوردنی‏ها و آشامیدنی‏ها خودداری می‏کند، باید همه اعضای بدن خود را روزه‏دار نگه دارد، در این صورت است که خداوند روزه او را می‏پذیرد و صفای روح و باطن به او عنایت می‏کند.^(۹)

از باب نمونه علی(ع) از پیامبر اسلام(ص) نقل کرده است:

«هر کس برای رضای خدا و پاداش اخروی، در ماه رمضان روزه بگیرد و گوش و چشم و زبان خود را از مردم بازدارد خداوند روزه او را می‏پذیرد و همه گناهان او را می‏بخشد و به او ثوابی معادل ثواب صابران عنایت می‏کند.»^(۱۰)

در حدیث یادشده، پیامبر اسلام(ص) کنترل چشم و گوش و زبان را به همراه خودداری از دیگر مبطلات چون خوردن و آشامیدن از شرایط روزه کامل و واقعی داشته است. بدون تردید اگر مسلمانی اینگونه که پیامبر فرموده روزه بگیرد. و جسم و جان خود را به مدت یک ماه تمرین و پرورش دهد به مرحله صفای باطن و تعالی روح و تقوا در ابعاد گوناگون خواهد رسید.

جامعه‏ای پاک و پاکیزه

اسلام با دستور روزه به همه مؤمنان «یا ایهاالذین آمنوا کتب علیکم الصیام …»^(۱۱)

می‏خواهد که مسلمانان جامعه‏ای پاک و پاکیزه داشته باشند. جامعه‏ای که از تزویر، خیانت، ستمگری و تجاوز به حقوق و شخصیت یکدیگر پاک باشد. به همین جهت اسلام، افزون بر تشریح قانون‏های گسترده که همه ابعاد زندگی بشری را در برمی‏گیرد با واجب کردن یک ماه روزه در ماه مبارک رمضان، تمایلات شیطانی و هوس‏های سرکش انسان‏ها را سرکوب می‏کند. نکته‏ای که درخور دقت است و در خطبه رسول خدا نیز بدان اشاره شده این است که اسلام، پیش از آنکه پیروان خود را به کارهای نیک وادارد از ارتکاب گناه و پلیدی باز می‏دارد. چرا که اگر زمینه آموزش احکام و تربیت اسلامی آماده نباشد، هر گونه تبلیغ و تلاش بیهوده است. از این رو گاه وقتی که علی(ع) از پیامبر اسلام(ص) سؤال می‏کند که بهترین عمل در ماه رمضان کدام است؟ آن حضرت می‏فرماید:

«الورع عن محارم‏اللّه‏؛^(۱۲)بهترین عمل در این ماه، دوری از گناهان است.»

روزه اگر روزه باشد صفای باطن

و پاکیزگی روح را به همراه دارد،

چرا که انسان روزه‏دار با خودداری از خوردن

و آشامیدن قوای حیوانی خود را

تضعیف و بر هوا و هوس‏های خود

پیروز می‏گردد.

تردیدی نیست که گناه و تجاوز به حقوق دیگران بنیاد هر جامعه‏ ای را سست و متزلزل و سپس نابود می‏ک  ند. تاریخ بیانگر آن است که هر جامعه‏ ای تا زمانی می ‏تواند پایدار بماند و به سیر صعودی خود ادامه دهد که به گناه و فساد آلوده نشده باشد. و چون جامعه‏ا ی به گناه و فساد، بی‏ قانونی و تجاوز به حقوق دیگران روی آورد متزلزل و سپس از بین خواهد رفت. روزه‏ای که اسلام بدان دستور می‏دهد در واقع مبارزه‏ای همه سویه علیه همه انواع فساد و آلودگی‏ هاست. و اگر با شرایط آن انجام پذیرد ریشه همه فسادها، انحراف‏ها و آلودگی‏های اجتماعی از دل و جان انسان‏ها کنده شده و به جای آن صفا و پاکی نشانده می‏شود.

اجابت دعای روزه ‏داران

چون شخص روزه‏دار به منظور اطاعت از خدا، از خوردن و آشامیدن و دیگر مبطلات روزه خودداری می‏کند، از صفای باطن و حالات روحانی و معنوی خاصی برخوردار می‏گردد. وجود این حالت در انسان او را به نزول رحمت‏های الهی و اجابت دعاهایش امیدوار می‏سازد همان گونه که امام سجاد(ع) می‏فرماید:

دعای روزه ‏دار به هنگام افطار پذیرفته می‏شود.^(۱۳)

در خطبه و دیگر روایاتی که از پیامبر اسلام(ص) بدان اشاره کردیم به صورت مطلق به هنگام افطار و غیر آن از اجابت دعای روزه‏دار سخن گفته شده است. البته به هنگام افطار چون حالت روحانی ویژه‏ای برای روزه‏دار پدید می‏آید، در روایات از جمله روایت یادشده سفارش شده که روزه‏دار در آن هنگام دعا کند که دعایش پذیرفته می‏شود.

اسلام می‏خواهد، مسلمان با روزه‏ داری در ماه مبارک رمضان زمینه پرورش روح و تقوا را در همه زمینه‏ ها در خود ایجاد کنند.

زیرا همان گونه که اشاره کردیم،

هر گاه انسان از انجام خواسته‏ های طبیعی تن، خودداری کرد، بخوبی می‏تواند

از پیروی هوای نفس خودداری کند.

امام صادق(ع) درباره سیره پیامبر(ص) چنین می‏فرماید:

«هر وقت رسول خدا(ص) می‏خواست افطار کند می‏فرمود: پروردگارا برای تو روزه گرفتیم و با روزی تو افطار می‏کنیم، پس این روزه را از ما بپذیر، تشنگی رفت و سیراب شدیم. لیکن پاداش روزه بر جای مانده است.»^(۱۴)

آثار و برکات اجتماعی روزه

روزه افزون بر آثار تربیتی، آثار اجتماعی بسیاری دارد که به نمونه‏ای از آنها اشاره می‏شود.

۱٫ درس مساوات و برابری:

روزه به مسلمانان درس مساوات و برابری می‏دهد با انجام این دستور الهی، افراد ثروتمند درد فقر و ناداری و گرسنگی را به گونه‏ای محسوس می‏چشند، و به خوبی از درد دل آنان آگاه می‏گردند. همین احساس آنها را وامی‏دارد تا به یاری آنان بشتابند.

ممکن است گفته شود که با توصیف حال گرسنگان و محرومان می‏توان ثروتمندان را متوجه حال فقیران ساخت. ولی بدون تردید، اگر این مسئله با روزه‏داری جنبه عینی به خود بگیرد اثر آن بسیار بیشتر است از این روی در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده که هشام بن‏حکم از علت تشریع روزه پرسید، امام چنین پاسخ دادند:

«انما فرض‏اللّه‏ الصیام لیستوی به الغنی و الفقیر و ذلک ان الغنی لم یکن لیجدمس الجوع، فیرحم الفقیر، و ان الغنی کلما اراد شیئا قدر علیه، فاراداللّه‏ تعالی ان یسوی بین خلقه، وان یذیق الغنی مس الجوع و الالم، لیرق علی الضعیف و یرحم الجائع؛^(۱۵)

بر اساس روایات، روزه‏دار، همان گونه که از خوردنی‏ها و آشامیدنی‏ها خودداری می‏کند، باید همه اعضای بدن خود را

روزه‏دار نگه دارد، در این صورت است که خداوند روزه او را می‏پذیرد

و صفای روح و باطن به او عنایت می‏کند.

روزه به این دلیل واجب شده است که میان فقیر و ثروتمند مساوات برقرار گردد. و این بدان سبب است که ثروتمند طعم گرسنگی را بچشد و نسبت به فقیر ادای حق کند. چرا که ثروتمندان هر چه را بخواهند (از امور مادی) برای آنان فراهم است، خدا می‏خواهد میان بندگان خود مساوات باشد و طعم گرسنگی و درد و رنج را به ثروتمندان بچشاند تا به ضعیفان و گرسنگان رسیدگی کنند.»

۲٫ کاهش جرم و جنایت

با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، آمار جرائم و جنایات در میان مسلمانان به گونه ‏ای چشمگیر کاهش می‏یابد و رغبت مردم به کارهای نیک فزونی می‏گیرد. دعاها، انفاق‏ها، تلاوت قرآن، رفت و آمد با خویشان و دوستان، شرکت در محافل دینی و … در این ماه بیش از ماههای دیگر است. و این امر در تقویت روح همبستگی اسلامی و تحریک عواطف انسانی تأثیر بسزایی دارد.

تردیدی نیست که گناه و تجاوز به حقوق دیگران بنیاد هر جامعه ‏ای را سست و متزلزل و سپس نابود می‏کند. تاریخ بیانگر آن است که هر جامعه‏ای تا زمانی می‏تواند پایدار بماند و به سیر صعودی خود ادامه دهد که به گناه و فساد آلوده نشده باشد. و چون جامعه‏ای به گناه و فساد، بی‏قانونی و تجاوز به حقوق دیگران روی آورد متزلزل و سپس از بین خواهد رفت. روزه‏ای که اسلام بدان دستور می‏دهد در واقع مبارزه‏ای همه سویه علیه همه انواع فساد و آلودگی‏هاست.

و اگر با شرایط آن انجام پذیرد ریشه همه فسادها، انحراف‏ها و آلودگی‏های اجتماعی از دل و جان انسان‏ها کنده شده و به جای آن صفا و پاکی نشانده می‏شود.

آماری که همه ساله پس از ماه مبارک رمضان منتشر می‏شود بیانگر آن است که در سرتاسر ایران جرم و جنایت به صورت محسوس و گاه تا چهل یا پنجاه درصد کاهش می‏یابد. و تعداد کسانی که به دادگاهها مراجعه می‏کنند نیز به نصف کاهش می‏یابد. مردم در کوچه و بازار کمتر دروغ می‏گویند و نیز کمتر سر یکدیگر کلاه می‏گذارند. حتی دزدی‏ها در این ماه کاهش می‏یابد و … و همه اینها از آثار روزه و روزه‏داری است.

امام صادق(ع):

روزه به این دلیل واجب شده است که میان فقیر و ثروتمند مساوات برقرار گردد.

و این بدان سبب است که ثروتمند طعم گرسنگی را بچشد و نسبت به فقیر ادای حق کند. چرا که ثروتمندان هر چه را بخواهند

(از امور مادی) برای آنان فراهم است،

خدا می‏خواهد میان بندگان خود مساوات باشد و طعم گرسنگی و درد و رنج را

به ثروتمندان بچشاند تا به ضعیفان

و گرسنگان رسیدگی کنند.»

آثار بهداشتی و درمانی روزه

در حدیثی از پیامبر اسلام(ص) آمده است: «صوموا تصحوا؛^(۱۶)روزه بگیرید تا تندرست شوید.» در طب قدیم و همچنین در طب جدید آثار «امساک» در درمان بسیاری از بیماری‏ها به اثبات رسیده است. و کمتر طبیبی است که در گذشته و حال به این حقیقت اشاره‏ای نکرده باشند از باب نمونه: حکیم قرن ششم پیش از میلاد، فیثاغورث به شاگردانش توصیه می‏کرد تا در مواقع بیماری و نیز به منظور تهذیب نفس از نوعی امساک کمک بگیرند. سقراط نیز، که او را پدر دانش پزشکی نامیده‏اند برای حفظ صحت و درمان بیماری‏ها «امساک» را برای مدتی طولانی ضروری می‏دانست.^(۱۷)

بسیاری از مردم چنین می‏پندارند که غذای بیشتر انرژی بیشتری تولید می‏کند غافل از اینکه غذای زائد و اضافی، موجب اختلال دستگاه گوارش و سبب ذخیره شدن چربی‏های خارج از اندازه است و بیماری‏های گوناگونی را به وجود می‏آورد. بیماری‏های خطرناک چاقی، تصلب شرایین، انسداد عروق، دیابت و بسیاری از بیماری‏های دیگر ریشه در تغذیه زیاد و گاهی هم معلول کیفیت آن است.

در روایات افزون بر روزه‏داری از ضررهای شکم‏پرستی و منافع امساک و کم خوری بسیار سخن گفته شده است و همواره مسلمانان به رعایت اعتدال در استفاده از انواع غذاها فرمان داده شده‏اند.

یکی از درباریان منصور دوانیقی «خلیفه عباسی» نقل می‏کند:

روزی حضرت صادق(ع) در مجلس خلیفه حاضر بود. یک طبیب هندی کتابی درباره طب در دست داشت و می‏خواند و آن حضرت ساکت نشسته بود. چون طبیب از خواندن کتاب باز ایستاد، به امام صادق گفت: آیا مایلی چیزی از این کتاب به شما بیاموزم؟ امام فرمود:

نه، زیرا آنچه از قواعد طبی که نزد من است بهتر از چیزی است که تو داری و سپس فرمودند:

من دستور پیامبر اسلام(ص) را به کار می‏بندم که فرمود:

«المعده بیت الداء و الحمیه هی الدواء؛^(۱۸)معده مرکز بیماری‏ها و امساک بالاترین داروهاست.»

آن طبیب هندی با شگفتی گفت: طب غیر از این چیزی نیست. به نقلی دیگر، طبیب هندی از امام پرسید که این دانش را از کجا آورده‏ای؟ امام فرمود: این سخن را از پدرانم و آنها از پیامبر اسلام و پیامبر اسلام از جبرئیل و خداوند تبارک و تعالی آموخته است. طبیب هندی گفت: راست گفتی و من شهادت می‏دهم که خدایی جز خدای یگانه وجود ندارد و محمد رسول خدا(ص) است.^(۱۹)

امروزه نیز پزشکان معترفند که مسئله تغذیه نقش مهمی در سلامت و بیماری انسان دارد همان گونه که طبیب روسی «الکسی سوفورین» در کتاب خود می‏نویسد:

۹۵% بیماری‏های مردم از شکم‏خوارگی و سوءتغذیه سرچشمه می‏گیرد.^(۲۰)

وی در جای دیگر می‏نویسد:

«درمان از طریق روزه فائده ویژه‏ای برای کم خونی، ضعف روده‏ها، التهاب بسیط و مزمن، دمل‏های داخلی و خارجی، سل، اسکلیروز، روماتیسم، نقرس، استسقاء، نوراستنی، عرق النساء، خراز «ریختگی پوست» بیماری‏های چشم، مرض قند، بیماری‏های جلدی، بیماری‏های کلیه، کبد و بیماری‏های دیگر دارد. معالجه از طریق امساک اختصاص به بیماری‏های فوق ندارد، بلکه بیماری‏هایی که مربوط به اصول جسم انسان است و با سلول‏های جسم آمیخته‏شده همانند: سرطان، سفلیس، سل و طاعون را نیز شفا می‏بخشد.»^(۲۱)

آماری که همه ساله پس از ماه مبارک رمضان منتشر می‏شود بیانگر آن است که در سرتاسر ایران جرم و جنایت به صورت محسوس و گاه تا چهل یا پنجاه درصد کاهش می‏یابد.

و تعداد کسانی که به دادگاهها مراجعه می‏کنند نیز به نصف کاهش می‏یابد.

مردم در کوچه و بازار کمتر دروغ می‏گویند

و نیز کمتر سر یکدیگر کلاه می‏گذارند.

حتی دزدی‏ها در این ماه کاهش می‏یابد و …

و همه اینها از آثار روزه و روزه‏داری است.

برخی از تعالیم اسلام در این باره جنبه پیشگیری و برخی دیگر جنبه درمانی دارد در بخش پیشگیری به پیروان خود سفارش کرده است تا گرسنه نشوند از خوردن غذا خودداری کنند.

و به هنگام خوردن غذا پیش از آنکه سیر شوند از خوردن دست بکشند.^(۲۲)

و در بخش درمانی، روزه‏داری بهترین درمان است روزه مواد زائد و اضافی و جذب‏نشده بدن را می‏سوزاند. افزون براین، نوعی استراحت برای دستگاههای گوارشی و عامل مؤثری برای سرویس کردن آنهاست. و با توجه به اینکه این دستگاه در طول سال مشغول به کار است. این استراحت ضررری است.

روشن است که روزه‏دار به هنگام سحری خوردن و یا افطار کردن نباید در خوردن و آشامیدن افراط کند، تا از آثار بهداشتی و درمانی روزه نیز بهره‏مند شود.

پی‏نوشتها:

در حدیثی از پیامبر اسلام(ص) آمده است: «صوموا تصحوا؛ روزه بگیرید تا تندرست شوید.» در طب قدیم و همچنین در طب جدید آثار «امساک» در درمان بسیاری از بیماری‏ها به اثبات رسیده است. و کمتر طبیبی است که در گذشته و حال به این حقیقت اشاره‏ای نکرده باشند از باب نمونه: حکیم قرن ششم پیش از میلاد، فیثاغورث به شاگردانش توصیه می‏کرد تا در مواقع بیماری و نیز به منظور تهذیب نفس از نوعی امساک کمک بگیرند. سقراط نیز، که او را پدر دانش پزشکی نامیده‏اند برای حفظ صحت و درمان بیماری‏ها «امساک» را برای مدتی طولانی ضروری می‏دانست.