به گزارش اندیمشک نوین؛ چند روزی است هر جا می‌نگری نوایی کربلایی در جوش‌وخروش است و از چشم‌ها اشکی در ماتم حسین‌ابن‌علی (ع) جاری است؛ اما در این عزا، معرفت و بصیرت شیعه حرف اول را می‌زند چرا که شیعه باید با معرفت بگرید و با بصیرت انتخاب کند و تا آخرین قطره خون در مسیر حسین (ع) گام بردارد.
ابعاد عزاداری بر مصائب امام حسین (ع)
این عزاداری دو رو دارد؛ گریه بر مصائب مولا و خاندانش و روی دیگر تلنگری برخاسته از معرفت و بصیرت است که با انتخاب درست و تمیزدادن راه از بیراهه، تا همیشه تاریخ در کاروان امام حسین (ع) پابرجا باقی‌مانده تا دچار لغزش‌ها نگردیم.
چه‌بسا افرادی بودند که در همین واقعه کربلا سراسر عمر در صف حق ایستاده، اما سرانجام برایشان عاقبت‌به‌خیری رقم نخورد.
به‌راستی چه می‌شود که برای عده‌ای تازه از راه رسیده چون «حر» عاقبت‌به‌خیری رقم می‌خورد و برای عده‌ای که سال‌ها در مسیر حق بوده‌اند، عاقبت دیگری رخ می‌دهد؟ جواب این پرسش‌ها را باید با ورق‌زدن صفحات تاریخ اسلام و پیشینه تاریخی واقعه کربلا جست‌وجو کرد.
کربلا صحنه ولایت‌مداری و ولایت‌پذیری بود که نمود عینی آن در رفتار و گفتار عاشوراییان جلوه‌گر شده است. هیچ حادثه‌ای زلال‌تر، خالص‌تر، و الگوپذیرتر از حادثه کربلا نیست و می‌توان گفت ناب‌ترین و خالص‌ترین و درعین‌حال تأثیرگذارترین انقلاب تاریخ، کربلا است.
همان‌طور که امام خمینی (ره) فرمودند: «ما هر چه داریم از محرم و صفر است.» پس می‌توان گفت که ریشه انقلاب ما نیز در حادثه کربلا نهفته است. کربلا فرقان تاریخ است، کربلا پایان‌بخش همه حیرت‌ها و ضلالت‌هاست.
امام حسین (ع) در راستای زدودن فرهنگ بنی‌امیه و آثار آن در میان مردم در گام اول هدایت‌گری، پس از برملاساختن و رسواکردن فتنه انحراف، بدعت، مکر و ریا در تفکر منافقانه بنی‌امیه، تقابل دو مکتب الهی اسلام و آموزه‌های پیامبر (ص) و امام (ع) و مکتب جعلی شیطانی بنی‌امیه را نشان داد تا امت را به تعقل و تفکر وادارد و در دادگاه عقل و وجدان انسان‌ها حکم به بطلان بنی‌امیه صادر کنند.
در زیارت اربعین آمده است: «خدایا! حسین(ع) جانش را تقدیم تو کرد تا بندگانت را از ضلالت و گمراهی برهاند.» اگر حسین(ع) نبود واقعا یزید و معاویه پیروز میدان بودند و اسلام ناب محمدی (ص) در اسلام اموی به انحلال رفته بود.
کربلا تجسم همه قرآن است. اگر قرآن عالی‌ترین قانون است، کربلا عالی‌ترین اجرای آن است به‌گونه‌ای که می‌توان قرآن را در کربلا تفسیر کرد.
بنابراین باید یادآوری کرد عزاداری و گریه بر مصیبت‌های امام حسین (ع) تنها هدف برگزاری مراسمات ماه محرم‌الحرام نمی‌باشد؛ بلکه این عزاداری‌ها، اهداف بزرگی دارند که برخی از اهداف عزاداری محرم را می‌توان این‌گونه توصیف کرد: تقویت روح استکبارستیزی، بصیرت‌افزایی، حفظ مکتب و شریعت امامان، تزکیه نفس، معرفی اهل‌بیت معصوم (ع) به‌عنوان الگو مسلمانان، وحدت میان امت مسلمان، معرفی اسلام حقیقی به جهانیان، کسب معنویت و تعلیم معارف دینی، اهداف والایی که اگر مسلمین به آن‌ها توجه کنند، بسیاری از مشکلات جامعه اسلامی را می‌توان بر طرف کرد.
تقویت روح استکبارستیزی و بصیرت‌افزایی
یکی از دلایل پیدایش واقعه کربلا، نبود بصیرت جامعه اسلامی است که امروزه بایستی جامعه اسلامی از این ایراد بزرگ دور بماند.
با کمی دقت در می‌یابیم که یکی از آثار و اهداف عزاداری حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع)، بصیرت‌افزایی و شناخت مستضعف و مستکبر، حق و غیر حق است و ازآن‌جهت که دیانت از سیاست جدا نیست، بایستی یک از تأثیرات عزاداری‌های محرم، تقویت روح استکبارستیزی و پرورش‌دهنده روح حماسه و ایثار باشد.
محرم از منظر امامین انقلاب
امام خمینی (ره) در سخنی، ماه محرم را این‌گونه بیان می‌کنند: «با حلول ماه محرم، ماه حماسه و شجاعت و فداکاری آغاز شد؛ ماهی که خون بر شمشیر پیروز شد، ماهی که قدرت حق، باطل را تا ابد محکوم و داغ باطل بر جبهه ستمکاران و حکومت‌های شیطانی زد، ماهی که به نسل‌ها در طول تاریخ، راه پیروزی بر سرنیزه را آموخت، ماهی که شکست ابرقدرت‌ها را در مقابل کلمه حق به ثبت رساند.»
همچنین امام خمینی (ره) درباره اهمیت این موضوع با اشاره به این که عزاداری امام حسین (ره) یک ملت را برای مقاصد اسلامی بسیج می‌کند، می‌گویند: «مجلس عزا فقط برای ثواب بردن از گریه و غم و اندوه نیست، بلکه هدف مهم آن، قضیّه سیاسی است که ائمه ما در صدر اسلام نقشه‌اش را کشیده‌اند که تا آخر باشد.»
مقام معظم رهبری نیز با نفی هیأت سکولار اظهار می‌کنند: «هیأت‌ها نمی‌توانند سکولار باشند؛ هیأت امام حسینِ سکولار ما نداریم! هر کس به امام حسین (ع) علاقه‌مند است یعنی علاقه‌مند به اسلام سیاسی است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معنای اعتقاد به امام حسین (ع) این است.»
گریه در فرهنگ عاشورایی
عزاداری و گریستن برای شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری و روحی با این مکتب است. گریه بر مصیبت‌های امام حسین(ع) ثواب و فضیلت‌های فراوانی دارد؛ چراکه اشک ریختن در عزای حسین(ع) نشانه پیوند قلبی با اهل‌بیت (ع) و سیدالشّهدا (ع) است.
شهید مطهری درباره آثار گریه برای شهید این‌گونه می‌گوید: «گریه بر شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح معنوی و موافقت با نشاط و حرکت او است».
گریه در فرهنگ عاشورائیان سلاح همیشه برّانی است که فریاد اعتراض به ستمگران را دارد. اشک زبان دل است و گریه فریاد عصر مظلومیت، رسالت اشک نیز پاسداری از خون شهید است.
امام خمینی(ره) گریه‌کردن در عزای امام حسین (ع) را زنده نگه‌داشتن نهضت و گریه بر مظلوم را فریاد مقابل ظالم می‌دانند. هم چنین در جلد سیزدهم کتاب صحیفه نور، امام خمینی (ره) ضمن بیان اینکه گریه ما سیاسی است می‌گویند: «با همین اشک، سیل جریان می‌دهیم و خرد می‌کنیم را سدهایی که در مقابل اسلام ایستاده است.»
هدف از قیام امام حسین (ع)
امام حسین (ع) به‌منظور احیای دین قیام کردند و به همین منظور باید احیای دین و ترویج معارف دینی به‌عنوان یکی از اهداف عزاداری موردتوجه قرار گیرد.
شیعیان با حضور در مراسم عزاداری محرم و با کسب معنویت و تزکیه نفس، خود را در برابر نفوذ شیطان بیمه می‌کنند.
محبان اهل‌بیت (ع) با عزاداری بر مصیبت های امام حسین (ع) پیوند عاطفی قوی بین خود و امام معصوم (ع) ایجاد می‌کنند که این ارتباط عاطفی باعث می‌شود فرد پس از عزاداری سعی کند ویژگی های محبوب را در خود تقویت کند.
هیأت باید بصیرت‌زا و معرفت‌افزا باشد
هر مراسم عزاداری باید پایگاهی باشد برای روشنگری احکام شرعی و تعلیم معارف دینی چراکه هدف فقط ذکر مصیبت های امام حسین (ع) و خاندان ایشان نمی باشد بلکه عمل به توصیه های امامان (ع) بایستی مورد توجه قرار بگیرد، به همین منظور سخنان واعظان دینی در زمینه اصول و احکام دینی و پیام های اخلاقی و اعتقادی فرصتی مناسب برای تعلیم معارف دینی است.
ازاین‌رو مردم بدانند هرگاه جامعه یا حکومت اسلامی در رویکردش، در اهدافش، در گفتارش و در کردارش مثل یزید‌بن‌معاویه عمل کند، به فرموده امام حسین علیه‌السلام نه‌تنها به اسلام ضربه عمیق وارد می‌شود، بلکه اثری از اسلام واقعی باقی نمی‌ماند و انحراف بزرگی در مسیر اسلام ناب ایجاد می‌شود؛ امّا در نقطه مقابل اگر مثل حسین‌بن‌علی علیه‌السلام عمل کند، عظمت اسلام ناب و تجلّی اسلام صحیح اتفاق می‌افتد.
در جامعه‌ای که به بصیرت و ولایت‌مداری توجه نشود، در جامعه‌ای که مردم از جریان حسین‌بن‌علی‌ها آگاه نشوند و مظلوم واقع شود، آن جامعه به‌سمت حجاج‌بن‌یوسف‌‌ها خواهد رفت.
در جریان حسین‌بن‌علی‌ها همه مسئولیت‌پذیرند، ولی جریان مقابل عافیت‌طلب و مسئولیت گریزند.
