به گزارش اندیمشک نوین به نقل از راه دانا، روز جهانی معلولان، که هر ساله گرامی داشته می‌شود، یک فرصت طلایی است برای افزایش آگاهی عمومی و تأکید بر چالش‌ها و مسائلی که افراد دارای معلولیت با آن‌ها روبه‌رو هستند.
این روز ما را دعوت می‌کند که با افزایش آگاهی و تقویت همبستگی اجتماعی، دنیای بهتری برای همه فراهم آوریم؛ همچنین به ما یادآوری می‌کند که معلولیت نباید به معنای نادیده‌گرفته‌شدن یا محدودیت در دسترسی به فرصت‌های برابر باشد. در عصر حاضر، فناوری‌های نوین و اصول حقوق بشری می‌توانند دست در دست هم دهند تا محیط‌هایی ایجاد کنند که برای همه، فارغ از نوع یا شدت معلولیت، دسترسی‌پذیر و بدون موانع باشد.
این مناسبت فرصتی است برای افتخار به دستاوردهای افراد دارای معلولیت و همچنین شناخت و رفع موانعی که هنوز در مسیر آن‌ها وجود دارد. یکی از اهداف این روز، تغییر نگرش‌ها و ایجاد فرهنگی است که بر اساس احترام به تفاوت‌ها بنا نهاده شده باشد. از طریق آگاهی‌بخشی و ترویج تغییرات مثبت در نگرش اجتماعی، می‌توانیم جامعه‌ای را شاهد باشیم که در آن تعهد به برابری و فراگیری فراگیر باشد.
این روز نه تنها ما را به بازاندیشی در مورد دسترسی به فرصت‌های حرفه‌ای و آموزشی ترغیب می‌کند، بلکه اهمیت دسترسی به امکانات تفریحی و فرهنگی را نیز برجسته می‌سازد. برای افراد دارای معلولیت، مشارکت کامل و برابر در جامعه باید به یک حق اساسی تبدیل شود، نه یک امتیاز خاص.
مصاحبه با زنی که با معلولیت شنوایی زندگی می‌کند
برای روشن‌تر شدن چالش‌های افراد دارای معلولیت، با مریم، زنی ۳۵ ساله که با ناشنوایی کامل زندگی می‌کند، به گفتگو نشسته‌ایم؛ مریم که از دوران کودکی ناشنوایی را تجربه کرده، داستانش را این‌گونه بیان می‌کند:
مریم در توصیف تجربه‌های خود می‌گوید: یکی از سخت‌ترین بخش‌های زندگی برای من، ارتباط با دیگران است؛ بسیاری از مردم هنوز زبان اشاره را بلد نیستند و این باعث می‌شود که در تعاملات روزمره، مشکلات زیادی داشته باشم. وقتی وارد یک محیط عمومی می‌شوم، احساس می‌کنم یک دیوار نامرئی بین من و دیگران وجود دارد.
مریم ادامه می‌دهد: تحصیل برای من همیشه چالش‌برانگیز بوده است. از همان دوران مدرسه تا دانشگاه، همیشه باید برای شنیدن درس‌ها از کلاس‌های مخصوص استفاده می‌کردم که محدودیت‌های خود را داشتند؛ حتی در انتخاب رشته و کار هم این چالش‌ها ادامه پیدا کرد؛ بسیاری از کارفرماها هنوز زیرساخت و امکانات لازم برای بهره‌وری از توانایی‌های ما را ندارند.
او همچنین به مشکلات اجتماعی اشاره می‌کند: اغلب مردم ناخودآگاه از برقراری ارتباط با افراد ناشنوا دوری می‌کنند، شاید به‌دلیل ناآگاهی یا احساس ناراحتی از اشتباه کردن. این باعث می‌شود که ما احساس انزوا کنیم. ما به درک و پذیرش اجتماعی بیشتری نیاز داریم.
مریم با نگاهی امیدوارانه ادامه می‌دهد: ما نیاز به افزایش آگاهی عمومی داریم؛ امیدوارم روزی برسد که همه بتوانند زبان اشاره را به عنوان یک مهارت ضروری بیاموزند. این تغییر کوچک می‌تواند تفاوت بزرگی در زندگی ما ایجاد کند.
به این ترتیب؛ روز جهانی معلولان فرصتی است تا بر حقوق و توانمندی‌های مختلف افراد دارای معلولیت تأکید کنیم و تلاش کنیم جامعه‌ای بیافرینیم که در آن همه بتوانند بدون هیچ مانعی زندگی کنند؛ روایت مریم نشان‌دهنده این است که با افزایش آگاهی و تلاش‌های مشترک، ما می‌توانیم آینده‌ای روشن‌تر و برابرتر برای همه ایجاد کنیم. همه وظیفه داریم که با ایجاد اصلاحات و حمایت‌های لازم، به این هدف بزرگ دست یابیم.
در واقع روز جهانی معلولان به عنوان نقطه عطفی برای جلب توجه به ضرورت ایجاد زیرساخت‌های دسترس‌پذیر و سیاست‌های حمایتی عمل می‌کند. با ترویج این تغییرات می‌توان جامعه‌ای ساخت که در آن هر فرد بتواند به شکوفایی و بالندگی دست یابد.
